Schending zorgplicht of gewoon ”mis selling” aan klanten ?

In Nederland houdt de financiële sectormacht -en het applaudisseer- en stemvee eromheen-  kennelijk van vaag en verhullend taalgebruik. Het aansmeren aan de klant van schimmige, vaak complexe financiële producten wordt in Nederland een ”zorgplichtschending” genoemd. Altijd pas achteraf natuurlijk.  Zorgplicht: alsof de bankmedewerker bij het adviesgesprek met de klant  heeft nagelaten een spreekwoordelijk  zakje suiker of een melkkuipje bij de koffie aan te bieden. In Groot-Brittannië is men veel duidelijker, daar heet  zoiets ”mis selling”.  Een product verkopen dat deze klant niet had aangesmeerd mogen worden. Grootschalige mis selling van financiële producten komt niet alleen hier voor, het is immers een (belangrijk) verdienmodel voor de financiële sector.  Wereldwijd.

Anders dan bij de Nederlandse (vrijwel of vrijwillig tandeloze) toezichttijgers (AFM/DNB/Minister van Financiën/delen rechtspraak) zijn de gevolgen voor ” mis sellers” aan de andere kant van de Noordzee een stuk tougher.  Vergunningen van bedrijven die werkzaam zijn in de financiële sector worden daar (na een waarschuwing) na een hernieuwde ‘‘mis selling’‘ gewoon  rücksichtslos ingetrokken.  Compensatie aan belazerde klanten stelt daar echt iets voor.

Neem de koppelverkoop van peperdure en  vaak zinloze betalingsbeschermers. Vaak gekoppeld aan vormen van consumptief krediet. (In jargon: PPI Payment Protection Insurance). Lieden als Dirk Scheringa (DSB Bank) en Maasbert Schouten (AFAB) zijn er destijds  in Nederland stinkend rijk mee geworden. In de Wet op het Consumentenkrediet (Wck) waren de meeste vormen van koppelverkoop gewoon verboden, maar in Nederland was er geen toezichthouder die ingreep ! Welnu die PPI’s zijn ook in Groot-Brittannië op grote schaal verkocht, mis sold meestal, aan argeloze burgers en kleine ondernemers.  Sinds 2011 moeten al die klanten die zich erover beklagen gecompenseerd worden voor hun schade.  En dat gaat daar in z’n geheel genomen niet om schadefooitjes. . Alleen al voor de klagers uit de  jaren tussen 2012 en 2020 staat de compensatieteller inmiddels al op 40 miljard pond. Zo’n 47 miljard euro. Natuurlijk telt Groot-Brittannië ruim 3 keer zoveel inwoners als Nederland en markten verschillen, maar de verschillen in compensatie omvang zijn toch heel opmerkelijk.